Έχουμε πόλεμο...

κείμενο για την απεργία στις 18/10/12

Πριν από λίγες ημέρες η διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ στο συνέδριο του οργανισμού στο Τόκιο προειδοποίησε τις κυβερνήσεις για κάτι που ήδη ήξεραν: το τεράστιο εξωτερικό χρέος των κρατών θυμίζει τις παραμονές του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου. Τα στοιχεία είναι ακόμα πιο εντυπωσιακά. Από το 2001 έως σήμερα το χρέος των κρατών του κόσμου έχει αυξηθεί 1000%. Ακόμα πιο ξεκάθαρα η αύξηση της τιμής του χρυσού κατά 300% αποτυπώνει την εκθετική πορεία που οδηγεί προς τον πόλεμο. Οικονομολόγοι, πολιτικές και οικονομικές ελίτ έχουν επιδοθεί σε ένα τιτάνιο αγώνα για να κάνουν το χρέος «βιώσιμο». Ξέρουν πως η κατάρρευση μια χώρας ή μιας τράπεζας μπορεί να οδηγήσει το σύστημα της παγκόσμιας οικονομίας σε οριστική διάλυση. Τι είναι όμως αυτό που προσπαθούν να περισώσουν;

Το να αποδεχόμαστε την ιδιόλεκτο των οικονομολόγων και μαζί την γενικότερη τεχνική συζήτηση για το χρέος είναι σαν να αποδεχόμαστε τους όρους ενός παράλογου συστήματος. Ενός συστήματος, που μέσα από την απόλυτη σύμπλευση του Κράτους με το Κεφάλαιο, σήμερα οδηγείται σε πλήρες αδιέξοδο, αφού εδώ και μια δεκαετία θέλοντας να δώσει ώθηση στην οικονομική του μεγέθυνση [που είχε μπλοκάρει στα τέλη τις δεκαετία του '90]  εκμεταλλευόμενο στο έπακρο ανθρώπους, αλλά και γενικότερα όλη τη φύση, αποφάσισε να διογκώσει υπέρμετρα την χρηματοπιστωτική σφαίρα, δημιουργώντας ανάπτυξη με χρήμα που δεν υπήρχε, υποθηκεύοντας το μέλλον και τον πλούτο των επομένων γενιών. Έτσι οδηγήθηκε νομοτελειακά στο να χρωστούν τα κράτη στις τράπεζες τόσο χρήμα που αν μαζεύαμε όλο των πλούτο του πλανήτη δεν θα έφτανε ούτε για το 1/10. Η ονομαστική αξία των τραπεζικών χρεών δεν αντιστοιχεί ουσιαστικά σε τίποτα. Γιατί όμως συνεχίζεται αυτό το παιχνίδι;

Αυτός ο απόλυτος παραλογισμός θα μπορούσε να λυθεί αν η ανθρώπινη κοινωνία αποφάσιζε να ζήσει χωρίς τα παραμύθια του ανταγωνισμού και της ανάπτυξης, με βάση τον πλούτο που παράγει και φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες όλων των ανθρώπων πάνω στη γη. Όμως η θεμελιακή συνθήκη του καπιταλισμού είναι ο ανταγωνισμός με σκοπό το κέρδος. Για αυτό και οδηγείται σήμερα – αν και προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο - στο μόνο δρόμο που ξέρει για να λύνει τις κρίσεις, στον πόλεμο.

Η ικανότητα να διοχετεύονται οι κρίσεις σε περιφερειακά μέτωπα έδωσε τις προηγούμενες δεκαετίες την ψευδαίσθηση στις δυτικές κοινωνίες πως δεν θα ζήσουν ξανά πόλεμο στο έδαφός τους. Όμως για την Ευρώπη είναι σαφές πως το οικονομικό εποικοδόμημα της κοινής αγοράς επιχειρεί ιδεολογικά να προσδέσει τους λαούς στον ευρωπαϊκό εθνικισμό. Οι όποιοι τοπικοί εθνικισμοί λειτουργούν ως ασπίδα των ευρωπαϊκών ελίτ απέναντι στην λαϊκή εξέγερση και σαν χρυσή εφεδρεία αν οι σχεδιασμοί της αποτύχουν. Οι ΕΕ που τιμήθηκε με το Νόμπελ ειρήνης πριν από λίγες μέρες προετοιμάζεται όπως και όλα τα κράτη του κόσμο για την τελική αναμέτρηση.

Πόλεμος διττός, στο εξωτερικό, για να καταστρέψει υποδομές, να καρατομήσει τους πλεονάζοντες ανέργους, να οικοδομήσει ξανά ανάπτυξη πάνω στα ερείπια και πόλεμος στο εσωτερικό (ενάντια στην εργατική τάξη, με ανεργία, κρατική καταστολή, κυνήγι μεταναστών και απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός αισθήματος καθηλωτικού φόβου) για να θωρακίσει τα νώτα του από όσους αντιστέκονται τρέφοντας το φασισμό. Ο πόλεμος προϋποθέτει τη μονολιθική συνοχή της κοινωνίας, έναν παράλογο μανιώδη εθνικισμό, που θα οδηγήσει εθελόδουλα τους εργάτες στα κρεματόρια για τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Αν θέλουμε λοιπόν να αρνηθούμε τον όλεθρο, αν θέλουμε να ζήσουμε σε ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, χωρίς πόλεμο και εξαθλίωση, είμαστε αναγκασμένοι να διεξάγουμε έναν πόλεμο διμέτωπο. Εναντία στο καπιταλισμό και τη σύγχρονη πανοπλία του: το φασισμό.

Και αν οι εργάτες του «Σπάρτακου» μας δίδαξαν ποιο είναι το χρέος της εργατικής τάξης μπροστά στον καπιταλιστικό πόλεμο – η δυναμική του άρνηση και η μετατροπή του σε επανάσταση – οι εργάτες της Ισπανίας μας απέδειξαν πως το τσάκισμα του φασισμού πρέπει να γίνει παράλληλα με την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας μέσα στα συντρίμμια της παλιάς. Μια κοινωνία αξιοπρέπειας, ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης. Ο χρόνος τελείωσε. Στην εποχή μας έλαχε να δώσουμε μια μάχη μέχρις εσχάτων…