Όπου ακούς ανάπτυξη …ανθρώπινο κρέας μυρίζει

 κείμενο για την απεργία στις 6/11/12

“Σήμερα το Κράτος είναι υπερτροφικό, παχυδερμικό, αχανές και αδύναμο, διότι έχει αναλάβει μια σειρά από λειτουργίες οικονομικού χαρακτήρα, οι οποίες θα έπρεπε να έχουν αφεθεί στο ελεύθερο παιχνίδι της ιδιωτικής οικονομίας. [...] Το Κράτος οφείλει να ασκεί όλους τους πιθανούς ελέγχους που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, αλλά θα πρέπει να εγκαταλείψει  κάθε μορφή οικονομικής διαχείρισης. Δεν είναι δική του δουλειά. Ακόμα και οι λεγόμενες δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να αποδεσμευθούν από το κρατικό μονοπώλιο.[...] Περιληπτικά, η θέση του φασισμού απέναντι στο Κράτος είναι η εξής: αγώνας ενάντια στο οικονομικό-μονοπωλιακό Κράτος, ένας αγώνας πρώτιστης σημασίας για την ανάπτυξη των δυνάμεων του έθνους. Επιστροφή του Κράτους στις πολιτικές-δικαστικές του λειτουργίες, οι οποίες είναι οι απαραίτητες. Με άλλα λόγια: ενδυνάμωση του πολιτικού Κράτους, αποδόμηση του οικονομικού Κράτους.”

Μπενίτο Μουσολίνι  - Άρθρο στην εφημερίδα «Il Popolo d’Italia», αρ. 6, 7\1\1921

Είναι πια σαφές. Ο πόλεμος έχει κηρυχτεί μονομερώς από την πλευρά της εξουσίας. Πόλεμος διττός. Στο εξωτερικό, για να καταστρέψει υποδομές, να καρατομήσει τους πλεονάζοντες ανέργους, να οικοδομήσει ξανά ανάπτυξη πάνω στα ερείπια αλλά και στο εσωτερικό (ενάντια στην εργατική τάξη, με ανεργία και καταστολή) για να θωρακίσει τα νώτα του από όσους αντιστέκονται. Ο πόλεμος προϋποθέτει τη μονολιθική συνοχή της κοινωνίας, έναν παράλογο μανιώδη εθνικισμό, που θα οδηγήσει εθελόδουλα τους εργάτες στα κρεματόρια για τα συμφέροντα των αφεντικών τους. 

Ένα βασικό κριτήριο για να θεωρηθεί μια κοινωνία ολοκληρωτική είναι η μονοπώληση της ενημέρωσης, ο πλήρης έλεγχος της πληροφορίας. Απτά παραδείγματα, η δίωξη Βαξεβάνη για την δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ, το κόψιμο εκπομπών στην κρατική τηλεόραση από ανδρείκελα του θεάματος (βλ. Λιάτσος), το θάψιμο των βασανιστηρίων 15 ανθρώπων στη ΓΑΔΑ που αντιστάθηκαν έμπρακτα στα φασιστικά τάγματα εφόδου και ο “χρυσός” των Σκουριών της Χαλκιδικής που θάφτηκε από τα ΜΜΕ και που αποδείχθηκε μολύβι για τους ανθρώπους που ζητούσαν το δάσος τους χωρίς να κοιτάζουν το δάχτυλο που τους έδειχνε το δέντρο.

Όλες οι εκκλήσεις για «θεσμική νομιμότητα», «λαϊκή κυριαρχία», «συνταγματικό πατριωτισμό», «προστασία της δημοκρατίας» και αναρίθμητα παρόμοια που ακούγονται από τα χείλη τους είναι δύσκολο να συγκαλύψουν το γεγονός ότι μια κοινωνία της αγοράς ουσιαστικά ταυτίζεται με μια  κοινωνία θεσμοποιημένης ανισότητας. Όλες οι φιλελεύθερες διαμεσολαβήσεις, όπως η ελευθερία του λόγου και του τύπου, η διάκριση των εξουσιών, αίρονται στο όνομα της εθνικής σωτηρίας.

Αποκρύπτεται επιμελώς το γεγονός ότι όλο το θεσμικό και δικαϊικό πλέγμα των σύγχρονων κοινωνιών είναι ένας κολοσσιαίος μηχανισμός καταπίεσης και εκμετάλλευσης των αδυνάτων. Αρκεί να θυμηθούμε την ρήση του Χορκχάιμερ, «Η “επιβίωση του ισχυρότερου”, πριν γίνει ιαχή για τη συντριβή των κατώτερων φυλών, υπήρξε ο θεμέλιος λίθος της φιλελεύθερης λογικής της αγοράς» άλλωστε «όποιος δεν θέλει να μιλήσει για καπιταλισμό, πρέπει να σωπαίνει για τον φασισμό». Όσο κι αν οι φωνές υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας μιλούν για τη βία που ασκεί ο φασισμός, τελικά δεν μπορούν παρά να κρύψουν την αλήθεια. Πως η φυσική συνέχεια της φιλελεύθερης ιδεολογίας είναι ο φασισμός και κανένας άλλος. Ο φασισμός που γίνεται σήμερα η ασπίδα του συστήματος μπροστά στην κοινωνική κρίση. Αυτή είναι και η διαδικασία της συνεχούς κίνησης της εξουσίας μεταξύ αυταρχισμού και αστικής δημοκρατίας όπου η ύπαρξη της μιας μορφής σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την άλλη. Η απόκρυψη των πραγματικών αιτιών της κρίσης οδηγεί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να απαξιώνει το κράτος, τα κόμματα και τα ΜΜΕ, στρέφοντας τον θυμό του στρεβλά σε οτιδήποτε θεωρεί ότι εναντιώνεται σ' αυτά. Αυτό είναι το προμελετημένο έγκλημα του συστήματος εξουσίας. Αυτοί που ρίχνουν το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας στην εξαθλίωση και προωθούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό είναι οι ίδιοι που δήθεν «αντιστέκονται» στο φασισμό. Ποιος είναι μεγαλύτερος φασίστας; Ο Πάγκαλος που αποδίδει συλλογική ευθύνη για τα αίτια της κρίσης (Μαζί τα φάγαμε), ο Λοβέρδος που αποκαλεί ανθρώπους υγειονομικές βόμβες ή ο Μιχαλολιάκος που κάνει πράξη τη ρητορεία τους; Η απάντηση είναι προφανής. Είναι το ίδιο. Κάθε συζήτηση για αντιφασιστικό αγώνα που περικλείει τους πάντες (φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες, πατριώτες) και κάθε τακτική ενιαίου μετώπου που θα προκύπτει από αυτήν είναι καταδικασμένη στη συντριβή. Ο αντιφασιστικός αγώνας ή θα είναι πάλη ενάντια στην εξουσία και τον καπιταλισμό ή τίποτα.

Θέλουν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής να τα βάλουν με την εξουσία; Ας εξετάσουμε τα πεπραγμένα τους. Προ ημερών ψήφισαν στην βουλή την εξαγορά της Αγροτικής Τράπεζας από την Τράπεζα Πειραιώς (Σάλλας) και στη συνέχεια προέτρεψαν εργολάβους να απολύσουν μετανάστες οικοδόμους και στη θέση τους να πάρουν Έλληνες με λιγότερα χρήματα. Μόλις χτες ζήτησαν το αφορολόγητο για τους εφοπλιστές με ελληνική σημαία αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πως πίσω από το γαλανόλευκο κουρελόπανο κρύβεται μια βαριά βιομηχανία κέρδους και εκμετάλλευσης. Πέρα από τις θεαματικές, αλλά ανούσιες κοινοβουλευτικές κόντρες και τους υποτιθέμενους διαξιφισμούς, στο παρασκήνιο υπάρχει σφιχτός εναγκαλισμός και ταύτιση σε όλο το πρόγραμμα των αφεντικών.

Τη στιγμή της κρίσης, ο φιλελευθερισμός ως φυσικός προστάτης της ατομικής ιδιοκτησίας (που αυτή την περίοδο ταυτίζεται αποκλειστικά με την ιδιοκτησία των τραπεζών και όχι φυσικά με τα σπίτια των φτωχών που βγαίνουν στο σφυρί) πρέπει να καταφύγει σε αυταρχικά μέσα ελέγχου της κοινωνίας. Σήμερα βιώνουμε την πλήρη άρση της σχέσης μεταξύ πολιτικών και οικονομικών θεσμών. Η οικονομία λογίζεται, από τους περισσότερους γνώστες και μη, ως ένα αυτονομημένο πεδίο δράσης. Με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι μπερδεύουν τους νόμους της φυσικής με τους νόμους της φύσης, έτσι μπερδεύουν και την οικονομική «επιστήμη» με την πραγματικότητα. Τι στιγμή που ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει αφαιρέσει κάθε κοινωνικό χαρακτήρα της πολιτικής, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ μαζί με τα τεχνοκρατικά τσιράκια τους βρίσκουν την ευκαιρία να παρουσιάζουν την πολιτική ως επέκταση οικονομοτεχνικών αναλύσεων, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα και αποκρύπτοντας την πραγματική σχέση μεταξύ πολιτικής και οικονομίας. Στόχος τους είναι να περάσει κάθε πολιτική απόφαση στα χέρια τους, μακριά από κάθε κοινωνικό έλεγχο. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα διοικείται από οικονομικές επιτροπές (τρόικα), που έχουν καταστήσει υπαλλήλους όλους όσοι συμμετέχουν στο θίασο των «δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων», εξυπηρετώντας ξεκάθαρα μόνο τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Το δόγμα του “δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα” είναι πλαστό, όπως έχει ήδη αποδειχθεί πολλάκις έως τώρα. Μια απλή φράση που στόχος της είναι να κατευνάσει τις κοινωνικές αντιδράσεις αφήνοντας τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι το τέλος είναι κοντά και η «ανάπτυξη» έρχεται. Αυτό βέβαια που προσδιορίζει η έννοια «ανάπτυξη» καθώς και το επίπεδο ζωής των εργατών είναι αυτά που εσκεμμένα συσκοτίζονται. Τόσο η έννοια της ανάπτυξης όσο και η έννοια της ύφεσης είναι συνυφασμένοι όροι με κάθε σύστημα που διαχειρίζεται πεπερασμένους πόρους, όπως αυτοί της γης, και έτσι δε μπορεί να υπάρξει ούτε αιώνια ανάπτυξη, αλλά ούτε και αιώνια ύφεση. Η υπάρχουσα ύφεση είναι αποτέλεσμα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που έρχεται να προστεθεί στις πολλές που έχει ήδη περάσει. Είναι μια κρίση που αφορά εν γένει τον καπιταλισμό και γι' αυτό σίγουρα δεν είναι μόνο ελληνική. Απλά κάποια στιγμή θα συνέβαινε και έτυχε αυτή η ώρα να είναι τώρα. Άρα που είναι το πρόβλημα;

Το πρόβλημα έγκειται στην βεβαιότητα που μας παρέχει η ιστορική εμπειρία ότι η εναλλαγή αυτή, μεταξύ ανάπτυξης και ύφεσης, είναι πάντοτε βίαιη. Και στην βεβαιότητα πως αποδέκτης αυτής της βίας ήταν πάντα οι φτωχοί. Κάθε εργατικό κεκτημένο σε περιόδους ύφεσης αναστέλλεται με τη συγκατάθεση της θεσμικής συνδικαλιστικής ηγεσίας ως φυσιολογική εκχώρηση στα όρια μιας λογικής συλλογικής ευθύνης. Η πολυπόθητη «ανάπτυξη» λοιπόν, θα έρθει μόνο εφόσον το μεγαλύτερο κομμάτι των εργατών είτε θα πουλάει την εργατική του δύναμη για ένα κομμάτι ψωμί ή δεν θα μπορεί να την πουλήσει καθόλου. Θα είναι όμως μια ανάπτυξη πάνω στα ερείπια, μια ανάπτυξη πάνω στα πτώματα.

Ο Μαρξ, στην κριτική της πολιτικής οικονομίας, λέει: "δεν υπάρχει πλούτος για έναν λαό που να είναι περισσότερο δικός του από το χρέος του". Αυτά που «χρωστάει» το κράτος δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον πλούτο του λαού του. Άρα στο χέρι μας είναι να αρνηθούμε το χρέος, τα δάνεια, να διαλύσουμε τις τράπεζες και την οικονομία της κατανάλωσης, για να πάρουμε τη ζωή μας πίσω. Μια ζωή με λιγότερες βιτρίνες, αλλά μια ζωή που θα βασίζεται στον πραγματικό πλούτο και όχι στο χρήμα. Με άλλα λόγια, αυτό που ο διοικητής της Τράπεζα της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος περιγράφει ως εφιάλτη, δηλαδή την επιστροφή στην αχρήματη οικονομία των ανταλλαγών [=αντιπραγματισμός], είναι εφιάλτης μόνο για τους τραπεζίτες, μια φάρα παρασίτων, που έχουν μάθει να ζουν από τον ιδρώτα των ανθρώπων τυπώνοντας χαρτιά χωρίς αξία.

Οι μέρες πονηρές και τα πλαστά διλήμματα πολλά. Από τον κεντρικό διοικητή, την τρόικα και όλη την πολιτική ελίτ το “Ευρώ ή Χάος”, από τους φασίστες της Χρυσής Αυγής το “Αποκτήνωση με Σβάστικα ή με Ευρώ”, από την κοινοβουλευτική Αριστερά το ήδη αποτυχημένο “Καπιταλισμός με κοινωνική πρόνοια ή με τρόικα”. Όλα τα ψέματα που θέλουν να σώσουν τον καπιταλισμό, να περισώσουν την ανάπτυξη, να μας πουλήσουν καταστροφή και θάνατο με λιγότερο ή περισσότερο ανθρώπινο πρόσωπο.

Το μόνο πραγματικό δίλημμα που πρέπει όμως να μας απασχολεί είναι ένα:

Ελευθερία ή Καπιταλισμός. Ζωή ή θάνατος.